Sensacións (II)

Cando un funambulista da vida ten pouco senso do equilibrio ocorre que ás veces, a meirande parte delas, cae. Sempre fun algo desastre na arte de camiñar sobre o arame porque o fixen sen fé, sen seguridade, sen iso que guía á xente pouco temerosa, sen valor. Eu camiñaba fitando cara os meus longos e estreitos pés coas súas longas e estreitas dedas. Pregunteime moitas veces porque ollaba de xeito recorrente, case obsesivo diría eu, o chan que pisaba. E desenvolvín a miña propia teoría; quen mira os seus pasos nunca pisa unha cagada de can. Mais non tardei en abandonar a tese sobre este fito cando me cagou unha pomba no ombreiro. Entón pensei... haberá que ir mirando para arriba e abaixo intermitentemente?

Atopei a resposta ao cumprir 29 anos. É evidente, sinxelo e evidente. Só hai que ollar cara diante, de fronte, sen medo. E os meus pasos fóronse tornando cada vez máis firmes, cada vez máis seguros. Isto sucedeu porque me din de conta de que baixo os meus longos e estreitos pés había unha rede de seguridade. Sempre a houbo, pero non a vira. Tecina dende pequena, parte dela déronma feita (a familia), outra a fun cosendo e remendando cando rompía (os amigos) e a que queda por facer (os soños e as ilusións) a tezo con ganas todos os días.