Peter Pan na procura da sua sombra

Na axenda do móbil vexo un número. Número ao que chamei para atopar forzas para seguir adiante. Número que marquei a horas intempestivas. Número ao que berrei, susurrei e chorei. Número que me devolveu verbas amables e outras non tanto... pero sempre houbo resposta nese número.
Meditabas cada son antes de que saíse pola túa boca. Retorcías os meus pensamentos ata facerme ver as cousas dende todas as perspectivas. Soñabas e crías nos meus soños facendome soñar outra noite máis. Creabas coa túa imaxinación e eras quen de materializalo para que puidesemos ver a maxia.
Hoxe teño que borrar ese número e non porque queira facelo... Nunca máis escoitarei a túa voz ao outro lado porque Peter Pan marchou na procura da súa sombra.
O corazón máis noble. As palabras máis sinceras. Os laios máis profundos. Todo marcha contigo Peter e todo queda en min para sempre. Non podo reprocharte nada e tampouco quero reprocharme nada. Respecto a túa decisión malia que faga que me doia todo. Respecto a túa vontade malia que non desexara o mesmo ca ti.
Sinto terte abandonado no país de Nunca Xamais. Botareite en falta, sempre.
[14 de novembro, 2005]