espazo indómito

...aquí nada é froito da casualidade, senón da premeditación... da premeditación sen límites de tolemia, de creatividade, de espontaneidade... premeditado = intencionado... boa viaxe polo espazo indómito... benvido a unha viaxe a ningures...

11/27/2005

Punto e set


Non o podo evitar. Namoro da súa forma de rirse do mundo, namoro en cada fotograma (aínda que alguén me dixo que esta película non era do seu estilo cotián), namoro das historias que, aínda que magnificadas no guión, acontecen a diario. A opulencia, a escalada social a base de "enchufes", os devanditos cornos, a falla de ética ou moral, os complexos de inferioridade, as inseguridades emocionais, a beleza física contra o ser interior, o sexo sen amor e o amor sen sexo,... todos os nosos medos e ansias remexidos e expostos en apenas dúas horas de deleite persoal.
E a música,... raro é que non me agraden os sons que camiñan da man de cada historia, de cada pequeno momento...
Unha vez máis, Woody. Non me fagas agardar moito para outra ración de realidade con envoltorio mordaz (eso sí... nada de pantasmas ou aparicións na próxima que as explicacións redundan e temos dereito a sacar as nosas propias conclusións).

1 Comments:

At 29/11/05 14:54, Anonymous Anónimo said...

Eu quedei durmido...e mira que me jodeu, eh, porque a película tiña detalles ben bos.

 

Publicar un comentario

<< Home