Danzando nos brazos do demo

Espertei tremendo. Toda a noite con el. Facía moito que non nos viamos. A cita comezou coma sempre, de maneira fría e sen moitos miramentos, mais foime ás feblezas, ao meu talón de Aquiles, e apuntou ben. O pasado, os bos tempos, as risas... voltaron á miña azotea e afondaron no latexante bloque que levo no peito... era coma un analxésico puntual, un que comprime tanto a dor que fai que o esquezas... e eso fixen, esquecín a súa dor... e dancei ao seu ritmo, todo o que quixo e máis... e me perdín no seu mundo, fun minotauro... e durou 6 horas o efecto da aspirina, xusto ata que abrín os ollos e comprendín que xa non me tiña que doer, que a vida me mudara, que os nosos vieiros eran distintos.