estrela estreliña

cando xa me acostumara á idea de que non existías, de que te inventara mil e unha veces con anacos dos que foron e remendos do que quixen que foran... cando xa fixera o callo máis duro de facer... cando se secaran as cuncas e gardara cada gota que delas caera nun bote de cristal para velas e lembrarme sempre do dano que fan os días... cando as noites dos venres de sofá e chocolate eran un costume arraigado... cando pintaba só azul... e cantaba verbas tristes e melodías en bucle... cando só as paredes sofrían as miñas iras e abandonos... cando mudara até converterme en verme no melocotón xigante... apareciches para quedarte... polo menos até a metamorfose