a opera dos pobres

24 horas máis tarde seguen a soar as trompetas na miña cabeza, sego a ter o ritmo no pé dereito e aínda sinto o aplauso saíndo das mans. Canto necesitaba unha noite así... e por fin chegou Goran (e non minto cando digo que me tremaban os xeonllos ao final do espectáculo).

Unha Karme de ollos fondos, un Ceaucescu de movementos acompasados e rítmicos, as mulleres que fan a rúa coa súa alegre forma de entonar, e aquela voz, fermosa, do home do lixo sen bigote que cantaba: l'amour, l'amour, l'amour, l'amour...

Ese Bregovic que nos fai ver que se un quere algo, se un verdadeiramente o desexa, pode algún día tornarse realidade... como os paxaros embalsamados aos que o anxo daba de papar ante as risas dos demais... e que unha mañá voaron, máis alto ca nunca, e cantaron, mellor que outros días.

pe pi co, pe pi co, iremos a Mexico