espazo indómito

...aquí nada é froito da casualidade, senón da premeditación... da premeditación sen límites de tolemia, de creatividade, de espontaneidade... premeditado = intencionado... boa viaxe polo espazo indómito... benvido a unha viaxe a ningures...

5/27/2008

Dolores chamábase Lola


Esta fin de semana voltei á vila a gozar das, sempre estupendas, festas de maio. Brinquei, bailei, falei e rin, rin moito, que xa me facía falta. Cando xa estabamos a baixar do campo da festa, rumbo a eses bares onde nos reecontramos os vellos amigos de sempre, escoitei "eras la niña de azul" e mirei cara a miña curmá para, acto seguido, botar a correr de novo cara a festa e rematar cantando aquelo de "dónde vas triste de ti?" (para quen se queira formar unha imaxe mental disto... corro coma un pato, cos pés para fóra, levaba sangría e gin tonics no corpo, e cando chegamos ao campo xa non había folgos para moito baile... unha xa non ten vinte anos). Facíame tanta, tanta, tanta falta voltar a sentir esa falta de vergoña, esa liberdade.

As amigas puxéronme ao corrente de todas as faladurías e novidades do pobo (divorcios, vodas, embarazos, novas parellas...) e axiña me decatei de que eu e a miña nova situación de "single" tornaríase tamén outro cotilleo. Malia todo, esas cousas son soportables, esas son as que fan que as vilas sexan vilas e que o anonimato non se comprenda.

Só sei que me sentín na casa de novo, cando facía moito que a deixara. Os amigos seguen alí, e seguen dispostos a ser amigos, que é o máis importante. Presaxio que o verán vai ter un lote de festas, reunións, e tempos de troula con todos eles, e penso respostar acudindo e participando, como adoitaba facer.

5/08/2008

Corto e cambio [resumo]

O primeiro pedirlle desculpas ao meu espazo indómito por ter tardado tanto en facerlle caso e tamén a eses que de cando en vez entrades para ver se respiro.

Non podo dicir que unha ausencia así sexa xustificada, mais os acontecementos que se foron sucedendo dende setembro do ano pasado até hoxe non foron de bo gusto para mín e os meus:

- Naceu a filla da miña "media laranxa laboral". Todo mudou á súa chegada por motivos moi longos de relatar. É unha fermosura de cativa e fai as ledicias de toda a súa familia, como era de esperar.
- Cumprín os 29 anos, e con eles aprendín moito, sobre todo a distinguir quen me apreza ben e quen non. Todo o mundo ao meu arredor está a casar ou ter fillos, non podo crer que xa chegara este momento da miña vida e o certo é que agora non me apetece facer ningunha das dúas cousas.
- Deixáronnos dúas persoas de incrible forza e valor. Nai e fillo. Ela coa vida vivida, 93 anos dignamente levados, cheos de experiencias e historias que nos quedan de legado. E el, inxustamente afastado con só 60 anos, un exemplo a seguir en moitos sensos e que afrontou a súa última causa con toda a enteireza coa que se enfrontaba a todo. No mar de Domaio ficará sempre.
- Roubáronnos cousas do maleteiro do meu coche, dunha maneira tan veloz e incrible, que aínda hoxe penso que aquelo non cadra. El perdeu o seu PFC naquel portátil e eu a ilusión de novo.
- O meu avó deunos un susto grande cando o seu cerebro ficou sen osíxeno durante un tempo, tivo unha embolia cerebral, e por sorte, segundo os médicos dín é un "miragre vivinte", sen secuelas aparentes.

Os nervios e a tensión que todo isto foi causando na miña persoa mantívome sumida nunha tristura grande e fonda da que estou tentando saír. Quen me coñece sabe que sairei dela, que xa saín doutras e que seguramente me queden por pasar algunhas máis. Digo isto, porque quen me coñece sabe que sempre me toca o camiño difícil e que estou acostumada á autosuperación, aínda que teño que admitir que esta case pode comigo e que moitas tolerías se me ocorreron neste tempo.

E agora, logo de escusarme, comezarei o que quero que sexa unha etapa distinta, e agardo se reflicta no meu espazo indómito dun xeito creativo e lúdico, lonxe do que ultimamente chegou a ser esta bitácora. Prométoo.